فرزاد مقدم ::
سه شنبه 86/11/9 ساعت 6:53 عصر
نه صدای آبی ِ جویی / نه آرامی ِ گفتگویی / آدمی تنهایی ِ بزرگی است / از این همه است که گاهی گریه اش
می گیرد / و اندوهش را به آسمان می سپارد / گاهی که می بیند آسمان / با ابرهای سیاهی که دارد / شانه ای برای گریستن ندارد / آسمان تنهایی ِ بزرگی است...
نوشته های دیگران()
